Op bezoek in Méribel

Méribel ligt in een van de drie valleien van Les Trois Vallées, het grootste aaneengesloten skigebied ter wereld met ruim 600 kilometer aan pistes. Niet voor niets noemen ze Méribel ook wel "au cœur des 3 Vallées" – het hart van de drie valleien – omdat het precies tussen Val Thorens en Courchevel in ligt. Van bovenaf kun je de vorm van een hart herkennen die door de ligging van de dalen ontstaat. Best bijzonder eigenlijk.

"Vanaf het moment dat je de bergen in rijdt, voel je het: hier kom je om op te laden." – Saskia

Sneeuwschoenwandeling met Raquett’Evasion

Onze uitvalsbasis was Hotel Le Mottaret, gelegen op 1.750 meter hoogte in Méribel-Mottaret. Nadat we onze spullen op de kamer hadden gelegd, trokken we meteen onze warme kleding aan: tijd om even te landen met een sneeuwschoenwandeling. Deze werd georganiseerd door Raquett’Evasion, een lokale club die tochten aanbiedt door de omgeving.

De bedoeling was om rondom het Lac de Tuéda te wandelen, een prachtig meer midden in een natuurgebied. Alleen lag daar inmiddels nét te weinig sneeuw voor sneeuwschoenen, dus weken we uit naar de bossen van Altiport. Een goed alternatief.

Sneeuwschoenen (die je onder je gewone schoenen vastmaakt) geven extra grip op sneeuw, maar zonder sneeuw zijn ze vooral een beetje onhandig. Gelukkig voerde de gids ons langs bospaden waar nog genoeg sneeuw lag, en onderweg vertelde hij over de bomen, de sporen van wilde dieren en de balans van de natuur in de winter. Het was stil. Heel stil. En dat was eigenlijk best fijn, zo als contrast met het levendige skigebied.

"Ik had niet verwacht dat de rust zó indrukwekkend kon zijn, terwijl je letterlijk vlakbij de pistes bent." – Aldus Saskia.

Diner met ABBA en een perfecte start op de ski’s

Terug in het hotel wachtte ons een warme douche en daarna een verrassend gezellig diner, inclusief liveoptreden van het personeel met ABBA-nummers. Ja echt, in pak en met danspasjes. Het hotel ligt wat hoger dan het centrum van Méribel (1.450 meter), maar dankzij de snelle liften zit je zó op de toppen boven de 2.900 meter. Door de ligging in een beschutte vallei blijft de sneeuw vaak verrassend goed liggen, wat het ideaal maakt voor een verblijf in maart. Het ski-in/ski-out-principe merkten we de volgende ochtend meteen: je loopt letterlijk vanuit het skihok de piste op.

Na het ontbijt stonden we om 09.15 uur klaar om op pad te gaan met onze ESF-instructeur (Ecole du Ski Français), die ons de leukste hoeken van het gebied zou laten zien. Hij stond al beneden op de piste op ons te wachten terwijl wij onze ski’s aantrokken. Makkelijker wordt het niet.

Lunchen bij Le Blanchot

We begonnen rustig, maar naarmate de ochtend vorderde namen we steeds meer uitdagende afdalingen. Rond lunchtijd kwamen we aan bij Le Blanchot, een gezellig restaurant in een rustiger deel van Méribel. In dit gedeelte zijn vooral blauwe en groene pistes te vinden, en de sfeer is er gemoedelijk. Leuk detail: in de buurt van Le Blanchot liggen de Inuit-piste, een klein dierenpark én een slalomparcours, ideaal voor gezinnen met kinderen of voor wie eens iets anders wil dan gewoon van A naar B skiën.

De dag erna, donderdag 27 maart, begon nog vroeger. We hadden ons aangemeld voor de First Track, waarbij je als een van de eersten het gebied in mag, nog voor de liften officieel open zijn. Om 07.45 verzamelden we bij de Saulire Express, bereikbaar via een lange, rustige groene afdaling vanaf ons hotel. De piste lag er strak bij, met die kenmerkende ribbels die je bijna zonde vindt om stuk te skiën.

Bij de lift kregen we een korte briefing én een kop koffie om wakker te worden. Sinds vorig jaar wordt deze activiteit aangeboden in Méribel, en wij mochten toevallig de laatste editie van dit seizoen meepakken. We maakten twee prachtige afdalingen over de La Biche, een piste die normaliter al snel druk wordt, maar nu lag er nog geen spoortje op.

Daarna stonden er croissants, jus d’orange en koffie op ons te wachten bij La Folie Douce. Voor € 40,- krijg je dus vroeg toegang tot de piste én een ontbijt, echt een gave en unieke manier om de skidag te beginnen.

Uitzichtpunten bij Roc de Fer en Mont Vallon

Later op de dag verkenden we andere delen van het gebied. Eén van mijn persoonlijke favorieten was de Roc de Fer, helemaal aan de oostkant van Méribel. Je bereikt deze via de stoeltjeslift Olympic, en bovenop word je beloond met weidse uitzichten en gezellige picknickbankjes, een fijne plek om even te zitten en om je heen te kijken. Ook de Mont Vallon was indrukwekkend: een lange, brede afdaling die uitnodigt om tempo te maken, en bij helder weer kun je vanaf hier zelfs de Mont Blanc zien liggen.

Na het skiën lunchten we opnieuw bij La Folie Douce, waar al vroeg de eerste après-ski-vibes te voelen waren. Tijdens onze lunch werden we verrast met een show, muziek, kostuums, dans en daarna barstte het feest los. Het is een beetje een combinatie van cabaret, club en berghut. In mijn vlog zie je beelden van dit feestje terug.

Lees ook: La Folie Douce is een begrip in Frankrijk. Feesten op meerdere plekken in de Franse Alpen.

Een gletsjeravontuur in Val Thorens

Vrijdag 28 maart – de laatste ochtend alweer. We wilden er nog alles uit halen en volgden onze instructeur naar Val Thorens, waar hij ons meenam naar een bijzondere plek: een kleine gletsjer, verscholen tussen de rotsen. Via de Péclet-gondel en een afdaling vanaf de piste Christine bereikten we een punt waar we onze ski’s moesten afdoen. Daarna klommen we, voorzichtig, de gletsjer in.

Je kon zien dat het ijs langzaam verdwijnt; op sommige plekken kwamen de rotsen er al doorheen. De instructeur vertelde dat je hier vorig jaar nog doorheen kon skiën, maar dat dit nu echt niet meer mogelijk is. Indrukwekkend om te zien en ergens ook een beetje triest.

In mijn vlog zie je beelden van deze verborgen plek. Als je zelf zoiets wil ondernemen: doe het nooit zonder gids of instructeur. Veiligheid gaat echt voor alles, zeker off-piste.

Culinair slotakkoord: Le Clos Bernard

Tijdens ons verblijf hebben we ook culinair mogen genieten. Een plek die ik graag nog wil noemen is Le Clos Bernard, een sfeervol restaurant verscholen tussen de bomen. Alleen de weg ernaartoe is al een belevenis: je kunt wandelen, per arrenslee worden gebracht, of als je goed kunt skiën en er nog voldoende sneeuw ligt, een bosroute nemen op de ski’s. Wij kwamen aan net toen de lucht roze kleurde door de ondergaande zon. Magisch moment, echt.

Tot ziens, Méribel

Na 3,5 dag zat het avontuur er alweer op. Gelukkig konden we na het skiën nog even ontspannen in de spa van het hotel, met een warme jacuzzi op het terras. Daar vingen we de laatste zonnestralen op voordat de taxi ons weer naar het dal bracht. En hoewel het afscheid altijd wat weemoedig voelt, kijk ik met een warm gevoel terug op deze dagen.

"Méribel heeft echt iets gemoedelijks en charmants. Zelfs eind maart voelt alles hier nog levendig." – Aldus Saskia.

Méribel is een plek waar alles klopt: de sfeer, de afwisseling in het gebied, de natuur en de mensen. Zelfs aan het eind van het seizoen is er nog zoveel te ontdekken.